یه سوال: چرا همه حرف‌های دیگران رو به زور هم که شده می‌خوان با ذهنیت و مدل خودشون محک بزنن و رد یا تایید بکنن. آخه من حتی بسته به موودم ممکنه حرفی که قبلا خودم زده باشم رو هم زیاد تایید نکنم، چه برسه به اینکه یکی دیگه با یه ذهنیت و سابقه‌ی دیگه قضاوت کنه.
قضاوت مشکلی نداره‌ها، چیزی که ازش بدم میاد برچسب زدن آدم‌ها با قضاوت‌های یکطرفه هست. بعضی چیزها مثل 1=2 توی دنیا فقط یه ارزش راست یا غلط داره، ولی همه چیز که اینجوری نیست. می‌تونه هم درست باشه هم غلط. و گوینده‌ش حق داشته باشه یا نه ... ولی بیان یه احساس حق همه هست، حتی اگر بگه ازت متنفرم، اگر من بخاطر چنین چیزی از کسی بدم اومد یا بدتر ازش شروع کردم به بد گفتن، محکم بزنین توی سرم ... باشه؟ یادتون نره‌ها ...

راستی یه چیز دیگه. دیشب توی خونه‌ی ما همش صحبت از این بود که ترک‌ها فلان جورن، جنوبی‌ها فلان مدل هستن، اصفهانی‌ها، حتی کاشی‌(کاشانی‌)ها ...
و بعد من که حوصله‌م سر رفته بود گفتم اتفاقا فلان دوست جدیدم توی تورنتو مال فلان جاست و یکی دیگه‌شون اهل فلان جاست ... بعد یکی برگشت گفت که آره اهالی فلان‌جا خیلی ... هستن و اینجا بود که دیگه از کوره در رفتم و یه دعوای حسابی کردم. تگ (برچسب)‌ زدن آدم‌هایی که نمی‌شناسیم با چیزهایی مثل محل تولدشون و غیره ذالک خیلی به نظرم زشته، چون باعث می‌شه یه پیش ذهنیتی شکل بگیره ... مثل همون پیش ذهنیتی که از المپیادی بودن من شکل گرفت و من گاهی آرزو می‌کردم اصلا نرفته بودم سراغش، و یه مدت طولانی طول کشید که بتونم حتی به دوستان نزدیک اثبات کنم که بابا منم می‌تونم رمان و قصه بخونم، آهنگ گوش بدم، ... منم آدمم.

منم آدمم و می‌تونم کلی اشتباه کنم توی زندگی. می‌تونم حرف زشت و مزخرف بزنم و حالیم نباشه. می‌تونم نفهمم و نفهم باشم. چه ایرادی داره؟