امروز یه عکس گرفتم که دیدم به درد background ویندوزم می‌خوره.
خودتون ببینین (شاید خوشتون بیاد):


سایز ۷۶۸×۱۰۲۴


پ.ن. اگر اندازه‌ی desktopتون فرق داره می‌تونین یکی سفارش بدین! :) چون اصل عکس با کیفیت بالاتر رو هنوز نیگه داشتم.

این مقاله با عنوان «نگاهی پديدارشناسانه به تفاوت زنان و مردان» خیلی به نظرم جالب اومد. خوندش توصیه می‌شود.

از نوشته‌های یه کم پیش که برای این که حوصله‌ی پستش رو نداشتم رو دستم مونده بود (شایدم حوصله‌ی سین‌جین بعدش رو نداشتم!):
«دارم الان به این فکر می‌کنم که اول مرغ بود یا اول تخم مرغ منتها این بار در مورد دوست داشتن. اصولا نمی‌دونم که من به کسایی همیشه گیر میدم که تحویلم نمی‌گیرن و باهاشون نمی‌شه کنار اومد و دوست شد (در همه سطوح منظورمه. از دوستی ساده تا عشق و عاشقی!) یا اینکه همه کسانی که به نظر من چشمگیر میان اینجوری از آب در میان.

الان که ازش می‌پرسم عقلم بهم جواب می‌ده که چیزها و کسانی که در دسترس آدم نیستن برای آدم جذاب‌ترین ولی به محض اینکه در دسترس آدم میان از چشم آدم می‌افتن. ولی از عقلم هر چقدر عاجزانه درخواست می‌کنم که یه کاری کنه که دوست داشتن‌هام رو تنظیم کنه جواب نمی‌ده! فکر کنم فقط بلده نطق روشن‌فکری بکنه.

یاد سال‌ها پیش ازم پرسیدن که به love at first sight عقیده دارم یا نه. البته اون موقع چنان بدون مقدمه پرسیدن ازم که چرت و پرت جواب دادم و فکر می‌کنم بقدر کافی هم تجربه نداشتم. اون موقع از این مسایل شاید به اندازه‌ی ۲ سال تجربه داشتم. الان ۵ سال! خوب اون دفعه اولین چیزی که به ذهنم رسید یعنی آره جواب دادم. ولی الان که فکر می‌کنم بازم آره جواب می‌دم.

مگر اینکه این کلمه‌ی مسخره (love) رو که با تکرار استعمال به معنی جذبه یا یه همچین چیزی تبدیل شده رو به معنی دیگه‌ش که دوست داشتن زیاد شاید بشه بهش گفت معنی کنه که در اون صورت می‌گم نه. در مورد این مسایل هم عقیده دارم که صفر و یکی نیست. یه احساسات پیچیده‌یی از ترکیب اینا به اضافه حسادت و غرور و ... روابط رو در عمل تشکیل می‌ده. و بازم عقیده دارم خوب و بد، متعالی و جلف، ... اینجوری نیستن این دو تا جنبه. هر کدوم جای خودشون رو داره.

ولی فکر می‌کنم دوست داشتن خیلی زیاد چیزیه که آدم سخت تجربه می‌کنه و کلی چیز جدید توش یاد می‌گیره ... یه جور حالت مازوخیسمی، یعنی لذت به همراه اذیت شدن هم به همراه داره ...

در هر صورت وقتی یاد این می‌افتی که زندگی باید بگذره، مستقل از اینکه تو چیکار کنی توش، یه کم می‌خوره توی ذوقت...»

وقتی کسانی رو می‌بینم که فقط خودشون رو می‌بینن و همه‌ی حرف‌شون رو مَن مَن تشکیل می‌ده اصلا حالم بد می‌شه. از قدیم حساسیت داشتم و معمولا همیشه دور و بر آدم یکی هست، ولی وقتی هر جا رو نیگا می‌کنی همین رو می‌بینی واقعا حال آدم گرفته می‌شه. بیشتر وقت‌ها ساکت می‌شم و فکر‌هام شرو به رشد می‌کنن. و بیشتر یاد وقت‌هایی می‌افتم که دیگران در مورد خودم همچین فکرهایی رو ممکن کرده باشن و از خودم هم بدم میاد...

کوچک‌ترین آشپزخانه‌ی دنیا با ابعاد یک متر در یک متر
دقت کنید که زمان عکس درست پس از صرف شامی هست که چند دقیقه‌ی پیش لمبوندم!

یادم اومد که ازم خواسته شده که این رو توی وبلاگم متذکر بشم:
بس که ولگردی و علافی کردم کارم به اینجا رسیده که از جیسم دیروز می‌خواستم که نصیحتم کنه که بشینم به کار و زندگی برسم.
در ضمن فکر کنم توی orkut هم می‌تونم every night party اضافه کنم ...
...
من یه چیم شده!!
خیلی خوشگذران شدم (مخلص علی!)

این اواخر دو تا شب شعر (و شراب) کوچیک (در حد ۶-۷ نفره) داشتیم که باعث شده به اشعار شمس علاقمند بشم.
در ضمن فهمیدم که چقدر بی‌سوادم در این زمینه‌ها. یعنی از قبل می‌دونستم ولی یاد آوری شد.
البته شعر بدون «می» کمتر می‌چسبه ولی گاهی هم شب شعر تبدیل به خاطره تعریف کردن و پشت این و اون حرف زدن داره می‌شه.