می‌دونی چیه عزیزم. یه کم هم تقصیر خودته. به نحو گریزناپذیری خودت داری زندگی خودت رو تبدیل می‌کنی به یه فیلم تراژدیک (حتی از نوع هالیوودی!). با بزرگ نمایی‌هایی که تو می‌کنی و صحنه‌های واقعی زندگیت رو هم می‌خوای به فیلم تبدیل کنی و ... آدم به زندگیت که نیگاه می‌کنه یه حس آهنگ بم پس زمینه‌ای توش می‌بینه که باعث می‌شه احساس کنی همه چیز بیشتر از واقعیت‌شون مهم هستن... آره، درسته، واقعیتی وجود نداره، ولی جون من این آهنگ بم تراژدیک رو از زندگیت بردار، زندگی که آهنگ متن نمی‌خواد. اصلا چرا پیش فرض ذهنیت‌ات این شده که همه‌ی وقایع زندگیت باید بی‌همتا و مهم و برجسته‌تر از همه باشن، حتی غم‌هاش؟