گریه کردن نعمت بزرگیه. خیلی بزرگ. واسه همین وقتی کسی می‌گه خوشبختانه گریه نکردم، احساس ناشکری بهم دست می‌‌‌ده. به نظر من گریه کردن توی هیچ جا و هیچ جمعی بد نیست ... مثل اینه که بگن عطسه کردن بده!!

گاه هم هست که آدم دوست داره یه کم بشینه یه گوشه‌ی اتاقش و آروم واسه‌ی خودش گریه کنه. نه ... نه ... از چیزی ناراحت نیست. هیچ اتفاق بدی نیفتاده. فقط دلش گرفته ... حتی اگر هم بخواد به کسی توضیح بده که چرا گریه می‌کنه نخواهد توانست. چون دلیل عقلانی از نوع علت معلولی مستقیم نداره. فقط احتیاج داره که گریه کنه. آروم و ساکت. نه حرف بزنه، نه کار اضافه ... شاید هم بالش رو بغل کنه و گریه کنه ...
نمی‌دونم ...